مقدار کشش زمانی میزان به تنهایی نمی‌تواند شخصیت یک قطعه موسیقایی را نشان دهد. برای درک این موضوع به طرح نمادین در شکل (19) نگاه کنید. تعدادی لیوان داریم که همه‌ی آنها پر هستند و در یک ردیف قرار گرفته‌اند. حال اگر آنها را میزان‌بندی کنیم، یعنی هردو لیوان را یک میزان به حساب آوریم، ملاحظه می‌کنیم هیچ تفاوتی بین لیوان ها نیست و بنابراین نمی‌توان میزان ها را از هم تشخیص داد. حتی ممکن است یک لیوان از میزان یکم و یک لیوان از میزان دوم را با هم ببینیم. زیرا هیچ فرقی بین لیوان ها نیست.

اینک برای تشخیص درست میزان ها یک تمهید ساده به کار می‌بریم. همه لیوان ها را به صورت یک در میان، پر و نیمه‌پر رسم می‌کنیم، شکل (20).

در شکل (20) مثل حالت قبلی لیوان ها میزان‌بندی شده‌اند؛ با این تفاوت که در اینجا همه میزان ها با یک لیوان پر آغاز شده و با یک لیوان نیمه‌پر تمام می‌شوند. پس دیگر اشتباهی در تشخیص میزان ها صورت نمی‌گیرد، زیرا فرض را بر این نهاده‌ایم که همه میزان ها با لیوان پر شروع می‌شوند. حال به جای لیوان ها از نت‌های موسیقی استفاده می‌کنیم و به جای واژه‌های پر و نیمه‌پر از واژه‌های قوی و ضعیف برای صداها یا نت‌های موسیقی بهره می گیریم، شکل (21).

اکنون خط موسیقی ما یک نظمی به خود گرفته که در آن با یک صدای قوی و یک صدای ضعیف، مجموعه کوچکی به نام میزان را شکل داده است. به این میزان در اصطلاح موسیقی، میزان دو ضربی می‌گویند زیرا تنها از دو ضرب قوی و ضعیف تشکیل شده است. طریقه شمارش آن هم به صورت: یک دو، یک دو، یک دو می‌باشد. مشابه این حالت را می‌توانید در صدای تیک تاک ساعت ملاحظه کنید.