گوشه آهنگی مختصر و کوتاه است که دست‌کم با سه یا چهار نت ساخته می‌شود. یک گوشه حتماً بایستی از فواصل دانگ مشخصی پیروی کند و لازم است یکی از نت‌های دانگ به‌عنوان مرکز آهنگ انتخاب شود به‌طوری که دیگر نت‌ها به سمت آن متمایل شوند. این نت مرکزی، ‌در فرهنگ موسیقی ایرانی شاهد نام دارد. یک گوشه ممکن است از محدوده‌ی یک دانگ فراتر برود ولی نت شاهد ثابت خواهد بود. برخی مشخصات گوشه عبارتند از: 1ـ ساختمان آن ازسه، چهار و یا پنج نت تشکیل شده است. یعنی در محدوده یک دانگ نواخته می‌شود. گوشه‌های دیگری هستند که در محدوده دو دانگ اجرا می‌شوند که به آن گوشه‌های دودانگی می‌گوییم. 2ـ گوشه حتماً دارای یک نت مرکزی به نام شاهد است. 3ـ ریتم گوشه‌ها آزاد و متغیر است. یعنی با میزان مشخصی قابل بیان نیستند. 4ـ برخی از گوشه‌ها علاوه بر نت شاهد دارای نت دیگری به نام ایست هستند که غیر از شاهد است. 5ـ برخی گوشه‌ها یک نت متغیر دارند به ‌طوری که در حین اجرای گوشه، بسامد این نت به اندازه حدوداً ربع پرده کم و زیاد می‌شود.