اگر قرار باشد فاصله‌ی بین نت‌های یک دانگ یا دور، کامل اندازه‌هایی غیر از پرده و نیم‌پرده داشته باشند، آنگاه لازم است بعضی از نت‌های مربوطه، به اندازه‌ی معینی جا به جا شوند که بدین منظور از نشانه‌های جانبی استفاده می‌کنند. بدین صورت که اگر پیش از نت اصلی نشانه « » قرار بگیرد، ‌بسامد آن نت به اندازه‌ی تقریبی ربع پرده بم‌تر می‌شود و چنانچه لازم باشد بسامد همان نت به اندازه‌ی ربع پرده بالا برود ـ یعنی زیرتر شود ـ آنگاه از نشانه‌ی « » استفاده می‌کنند. نشانه‌های « » و « » به ترتیب سُری و کُرُن نام دارند و از ابداعات کلنل علی‌نقی وزیری هستند که مخصوص موسیقی ایرانی وضع شده‌اند. در موسیقی اغلب کشورهای جهان و به ‌ویژه موسیقی غرب، نشانه‌های سری و کرن و حتی چیزی برابر آن ها وجود ندارد ولی در عوض نشانه‌هایی دارند که بسامد نت اصلی را فقط به اندازه نیم‌پرده بالا یا پایین می‌برند. یعنی برای بم کردن نت اصلی به اندازه‌ی نیم‌پرده از نشانه‌ی b و برای زیر کردن همان نت از نشانه‌ی # استفاده می‌کنند. این دو نشانه به ترتیب ِبمُل و دی ِیز نام دارند.