چنانکه میدانید اصل و ذات موسیقی بر اساس قوهی شنوایی استوار است. هر آهنگی زمانی جلوهگری میکند که توسط گوش شنیده شود و میزان بهرهجویی انسان از موسیقی بسیار وابسته به زمان است. یعنی تا وقتی موسیقی شنیده میشود از آن لذت میبریم و یا درک میکنیم. به محض پایان گرفتن آهنگ دیگر نمیتوان همان بهره لازم را برد مگر این که آهنگ از نو نواخته شود. البته با کمک حافظه تا حدی میتوان موسیقی را به خاطر سپرد اما برای تجزیه و تحلیل و انتقال مفاهیم فنی نمیتوانیم به حافظهی خویش اتکا کنیم. بدین منظور بحث نوشتن موسیقی پیش میآید. یعنی علاوه بر شنیدن آهنگ، باید روی کاغذ نیز بتوانیم همان آهنگ را بنویسیم. وقتی موسیقی روی کاغذ آمد از قید زمان خارج میشود و هر لحظه اراده کنیم به بخشی و یا تمام آهنگ میتوانیم بپردازیم. اهمیت نوشتن موسیقی بویژه در امر آموزش، اجرای گروهی، آهنگسازی و تجزیه و تحلیل آهنگ کاربرد دارد. پس عامهی مردم که فقط شنوندهی صرف موسیقی هستند نیازی به خواندن و نوشتن موسیقی ندارند.
کلمات کلیدی:
ساخته شده توسط Rodrigo ترجمه شده
به پارسی بلاگ توسط تیم پارسی بلاگ.